Suizidioa gai tabu bat da gaur egungo gizartean. Batzuek koldarra dela esaten dute, beste batzuek arreta erakartzeko dela esaten dute, eta beste batzuek, berriz, bizirik iraun arren bizi ez den jendea dela esaten dute, ezerez beteta sentitzen dena eta bizia kentzeko ausardia (izan behar duelako) duena. Hirugarren talde hori da besteekin enpatizatzen duen bakarra, eta entzun behar dugun bakarra; izan ere, norbaitek bizitza kentzen duela arreta bereganatzeko edo koldarra delako pentsatzen duenak, hori bai koldarra dela.
Gauza askok suizidiora eraman gaitzake, baina ausardia handia ere badago. Eta zerbait oso larria gertatu behar da “suizidatu egiten naiz gehiago ez sufritzeko” esateko puntu horretara iristeko.
Normalean, bere buruaz beste egingo duen pertsonak ez du abisatzen egingo duenik, baina pentsatzen dut norbaitek jakingo balu bere buruaz beste egingo duela lehenik eta behin edozer gauza egiten dutela laguntzeko eta ez egiteko, hau da, egin nahi duen pertsonaren suizidioa eragozteko.
Azkenik, denok ibili gara bolada txarretan eta itxura ona egin behar izan dugu bizitzen ari ginena gehiegi zenean. Gure sentimenduak erakustea gaizki dagoela eta profesionalen laguntza behar izatea gaizki ez dagoela dioen pentsamendu hori atzean utzi behar dugu. Izan ere, guztiok jaso beharko genuke laguntza psikologikoa gure emozioak eta bizitza kudeatzen ikasteko, eta, gainera, pertsona gisa hazteko.
Título del sitio 