El trastorno de la conducta alimentaria oso larria eta oso arriskutsua da. Uste duguna baino askoz jende gehiagok du arazo hau, eta uste dut gizartea dela gaixotasun horren erruduna, izan ere, jarraitu behar ditugun kanon sorta bat txertatzen digute, «argal», «lodi» deitu ez gaitzaten, ‘laua’ … Eskerrik asko Jainkoari txikia nintzenetik, orain arte ez zait axola gizena, argala, laua izatea … egia da askotan nire gorputzarekin nahastu dutela ‘laua’ nintzela baina Inoiz ez dut ezer egin aldatzeko, ez zitzaidan asko axola izatea. Etxean ez didate inoiz esan pisua galdu edo pisua hartu behar dudanik, ezta horien iruzkinak ere, eta pixkanaka konturatu naiz BERDIN ZAIDALA ZENBAT PISATZEN ETA NEURTZEN DUDAN, literalki neure burua neurtu gabe egon naiz denbora asko,ez ditut jakin beharrik, zenbaki batek ez nauelako zoriontsuago edo hobeto egingo edo inork baino gutxiago edo gutxiago hobetuko. Badakit GUZTIOK pentsatu beharko luketen zerbait dela, baina, jakina, badago jendea besteen iritzia asko zaintzen duena esango dutenarengatik eta horrelakoengatik.
Besteen iruzkinek guztiok eragiten gaituela uste dut, baina ez dugu ezer egiten aldatzeko, are gehiago, askotan gustatzen ez zaiguna egiten dugu, eta hori gertatzen da gai honetan, inori ez zaio gustatzen bere gorputzari buruz kritikak jasatzea, baina batzuetan nik ere egin dut. Gaixotasun hau pixkanaka konturatu gabe sartzen zaren zerbait da eta konturatu nahi duzunean harrapatuta zaude eta handik ateratzeko esfuertzu asko behar da, batez ere mentalitatea aldatzen saiatzen ari zarenez eta hori oso zaila da.
Título del sitio 